2 dagen voor nieuwjaar zei een kennis me:
“Jouw foto’s zijn altijd zo leuk en jouw teksten zo positief!”
Dit was leuk om te horen. Mijn ego was gestreeld en ik kreeg er energie van.
Op nieuwjaar zei een vriend me het volgende:
“Ik krijg niet altijd een goed gevoel bij je posts. Want als jij post om 7u dat je al 5km bent gaan joggen, voel ik me al gefaald als ik nog maar opsta.”
Deze feedback was niet leuk om te horen. Mijn ego was gekrenkt en ik werd er zelfs een beetje boos van. Op hem, omdat ik dacht: “ja oké, maar ik ben gewoon een ochtendmens. Na 19u ben ik moe en kan ik geen sportieve stap meer zetten terwijl anderen dat net wél kunnen! Iedereen is toch anders?” Maar eigenlijk was ik niet boos op hem. Integendeel (daar kom ik op het einde nog op terug). Ik denk dat ik wat boosheid voelde omdat ik zijn feedback confronterend vond. Want zijn feedback was het lààtste wat ik wil creëren bij mensen. Integendeel! Stel je voor, als coach wil je dat écht niet. Dus het voelde voor mij heel even aan als falen, het maakte mij onzeker.
Op Nieuwjaarsochtend werd ik wakker met het volgende: ben ik te positief? Ben ik wel altijd eerlijk? Hoewel ik dit echt heel bewust probeer te zijn, ben ik misschien dan toch niet wie ik écht ben op sociale media? Krijgen nog meer mensen een behaaglijk gevoel bij mijn posts? Geef ik mensen misschien toch het gevoel dat alles altijd rozengeur en manenschijn is?
En toen al deze gedachten door mijn hoofd kwamen, kreeg ik ineens enorm veel inspiratie. Inspiratie om meer te schrijven wat in mijn hoofd opkomt zonder te veel op mijn woordenschat te letten, inspiratie voor posts, beelden en quotes.
Misschien heeft er altijd wel érgens een rem op gezeten. Een rem die zegt: “dat kan je toch niet maken om te zeggen, jij bent coach! Wat gaan de mensen dan niet van jou denken? Maar ook: dat vinden mensen toch niet interessant om te lezen, zij willen toch écht niet weten wat jij in je dagelijks leven allemaal doet.”
Maar ik wil eigenlijk die rem afzetten. Dus, bij deze. Ik laat mijn rem los. En we zien wel waar we uitkomen.
Dit verhaal gaat over sociale media, maar vooral over eerlijk zijn met elkaar. Ik vind het bewonderenswaardig als mensen écht eerlijk kunnen en durven zijn over wat ze niet goed vinden. Want dat vraagt moed. En voor de ander (in dit geval mij) is dat niet altijd leuk om te horen. En vanbinnen gebeurt er vanalles. Je gedachtenmolen begint te draaien op volle toeren, je lichaam reageert te pas en te onpas op de feedback die je krijgt. En dàt, dat is teken dat je groeit.
En daarom is elkaar eerlijke feedback geven over om het even wat, groot of klein, zo belangrijk. Want je helpt elkaar hiermee. Je helpt de ander groeien. En dat is een mooie zinvolle meerwaarde. Dus: gewoon doen!
Dus Vinnie, dankzij jouw eerlijkheid ben ik weer een stapje gegroeid. Bedankt.
